ການຄົ້ນຄວ້າຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ Northampton ໂດຍ ນັກພຶດຕິກຳສັດ Krista McLennan ເປີດເຜີຍວ່າ: ງົວສະແດງໃຫ້ເຫັນລະດັບຄວາມຄຽດ ແລະ ອັດຕາການເຕັ້ນຂອງຫົວໃຈທີ່ຕໍ່າລົງ ເມື່ອຢູ່ກັບຄູ່ທີ່ມັກເມື່ອທຽບກັບການຢູ່ໂຕດຽວ ຫຼື ຢູ່ກັບງົວທີ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍ. ເມື່ອຖືກແຍກອອກຈາກຄູ່ທີ່ໃກ້ຊິດທີ່ສຸດ ງົວຈະສະແດງອາການຂອງຄວາມຄຽດທາງດ້ານຈິດໃຈເຊັ່ນ: ອັດຕາການເຕັ້ນຂອງຫົວໃຈເພີ່ມຂຶ້ນ ແລະ ຄວາມກະວົນກະວາຍທາງພຶດຕິກຳ ເຊິ່ງສາມາດຢູ່ໄດ້ເປັນໄລຍະເວລາດົນນານ.
ເຖິງແມ່ນວ່າການອ້າງເຖິງ “ສາມອາທິດ” ຂອງຄວາມວິຕົກກັງວົນ ອາດຈະບໍ່ໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງຢ່າງສະໝໍ່າສະເໝີໃນທຸກການສຶກສາ ແຕ່ຄວາມທຸກໃຈທາງດ້ານອາລົມ ທີ່ເກີດຈາກການຖືກແຍກອອກແມ່ນໄດ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ຢ່າງດີ.
ພຶດຕິກຳນີ້ແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ກວ້າງຂວາງກວ່າກ່ຽວກັບອາລົມ ແລະ ສະຫວັດດີພາບຂອງສັດລ້ຽງ. ຄວາມສາມາດໃນການສ້າງມິດຕະພາບບໍ່ພຽງແຕ່ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ສະຫວັດດີພາບທາງຈິດໃຈເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ພຶດຕິກຳການກິນອາຫານ ແລະ ການຜະລິດນົມນຳອີກ.
ຜົນການຄົ້ນພົບເຫຼົ່ານີ້ມີຜົນສະທ້ອນຕໍ່ວິທີການລ້ຽງສັດ ໂດຍຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າການຮັກສາກຸ່ມສັງຄົມໃຫ້ມີສະຖຽນລະພາບ ສາມາດປັບປຸງໄດ້ທັງສະຫວັດດີພາບຂອງສັດ ແລະ ຜະລິດຕະພາບ. ແນວຄິດທີ່ວ່າງົວມີ “ໝູ່ສະໜິດ” ອາດຈະເບິ່ງຄືວ່າມີການປຽບທຽບລັກສະນະຂອງມະນຸດໃສ່ສັດ ແຕ່ການຕອບສະໜອງທາງດ້ານອາລົມ ແລະ ຮ່າງກາຍແມ່ນໃຫ້ຫຼັກຖານທີ່ໜັກແໜ້ນວ່າສາຍສຳພັນທາງສັງຄົມເຫຼົ່ານີ້ມີຄວາມໝາຍຢ່າງເລິກເຊິ່ງສຳລັບງົວ.
ທີ່ມາ: Sciencepulse
